Osiedle Dębniki
Kraków
Osiedle Dębniki zaplanowane zostało jako układ wolnostojących budynków, wpisanych w zadaną działkę pomiędzy ul. Generała Bohdana Zielińskiego a Adolfa Nowaczyńskiego. Kompozycja urbanistyczna tworzy pierzeje wzdłuż ciągów komunikacyjnych od wschodu (ul. Adolfa Nowaczyńskiego) i od północy (ul. Praska), tworząc półotwartą przestrzeń przenikających się, kameralnych wnętrz osiedlowych. Przestrzeń tę oparto na dwóch osiach widokowych, przecinających zespół zabudowy i pozbawiających go klaustrofobii charakterystycznej dla układów zamkniętych. W punktach węzłowych wewnątrz osiedla przewidziano plac z zielenią. Intencją projektanta było, aby zapewnić każdemu mieszkaniu otwarcie widokowe na zieleń.
Od strony ul. Adolfa Nowaczyńskiego, z racji nieatrakcyjnego odcięcia przez istniejący budynek Zgromadzenia Sług Posługujących Ubogim, podjęto próbę uporządkowania pierzei poprzez regularny podział na kwartały. Przy budynku Klubu Mieszkańca, osie widokowe wyznaczają plac wejściowy na osiedle, otwierając się na Park Dębnicki i stanowiąc jednocześnie atrakcyjne przestrzenie dla kawiarni i innej gastronomii, dostępnej także dla gości spoza osiedla. W północnej części działki, od strony istniejącego osiedla mieszkaniowego zaprojektowano wjazd do parkingu podziemnego obsługującego sąsiadujące budynki mieszkaniowe i usługowe. Przestrzeń wewnątrz założenia zorganizowana jest w postaci dwóch podłużnych pasm rekreacyjnych – przebiegającego z północy na południe (oś widokowa łącząca Park Dębnicki z Zakrzówkiem) placu zabaw dla dzieci oraz ze wschodu na zachód (oś widokowa łącząca Rynek Krakowski z Kopcem Kościuszki), zakończonej placem przy pasażu, przestrzeni rekreacyjnej dla młodzieży i dorosłych. Przewidziano tam lokalizację boisk sportowych (siatkówka, badminton, pingpong) oraz przekryte miejsce spotkań przy zachowanej, malowniczej grupie świerków. Pomiędzy budynkami, prócz wspomnianych zgrupowań zieleni wysokiej, przewidziano pasmowe układy niskich drzew ozdobnych.
Projektowane budynki cztero- i pięciokondygnacyjne nawiązują swoją wysokością do sąsiedniej zabudowy. Czytelna forma elewacji osiągnięta została przy użyciu prostych środków wyrazu. Parter wykończony został panelami z drewna sosnowego. Kolejne trzy kondygnacje o prostej, białej elewacji przeplatane są podłużnymi, delikatnie wycofanymi z lica pasmami okien łączonych po kilka międzyokiennymi pasami, także wykończonymi drewnem sosnowym. Wraz z przesuwnymi panelami przeciwsłonecznymi, tworzą one jednolite, horyzontalne pola. Nadaje to elewacji budynków charakterystyczny, dynamiczny rysunek, jednocześnie zmniejszając optycznie wysokość budynków i ich skalę. Ponadczasowa kolorystyka nadaje osiedlu dużej elegancji, wyróżniając ze zdecydowanie na korzyść spośród powszechnych mdłych kolorów. Białym płaszczyznom nadano szlachetniejszy wyraz delikatnymi podziałami tynku, odcinającymi pasy międzyokienne od pasów stropów. Zaprojektowano duże balkony – tak, aby na każdym można było zmieścić stolik z krzesłami. Dzięki zastosowaniu bezmostkowych łączników termoizolacyjnych (typu Halfen czy Schoeck), uniknięto konieczności izolacji termicznej płyt balkonowych i poprawiono parametry termoizolacyjne budynków. Zaprojektowano cienkie, lekkie w odbiorze płyty z barwionego betonu, wykończone delikatną, szklaną balustradą z ramą z płaskowników stalowych. W toku analiz urbanistycznych i architektonicznych zdecydowano wycofać ostatnią kondygnację z lica elewacji. Nadało to zespołowi o wiele bardziej kameralny i przyjazny charakter, a zarazem umożliwiło bardziej optymalne zagospodarowanie działki, zmniejszając niektóre odległości pomiędzy budynkami z 23 do 20,7m. Jednocześnie, pozwoliło zaprojektować apartamenty o wysokim standardzie architektonicznym i przestrzennym. Zaproponowano wykończenie ostatniej kondygnacji panelami sosnowymi. Każdy apartament dysponuje własnym tarasem o powierzchni 30-40 m2. Zmienny obrys ostatniej kondygnacji umożliwił spełnienie dla wszystkich mieszkań warunków przesłaniania i nasłonecznienia. Wykończenie wnętrz przestrzeni wspólnych nawiązuje do elewacji budynków. Wewnątrz klatek schodowych i holi zaprojektowano białe ściany, posadzkę z grafitowego gresu wielkoformatowego i grafitową ślusarkę drzwiową i okienną oraz balustrady. Trzon windowy obłożony jest ceramiczną płytką elewacyjną w kolorze grafitowym a elementy identyfikacji oraz numeracji mieszkań zaproponowano jako wykonane z drewna sosnowego.
Projekt koncepcyjny
Osiedle Dębniki zaplanowane zostało jako układ wolnostojących budynków, wpisanych w zadaną działkę pomiędzy ul. Generała Bohdana Zielińskiego a Adolfa Nowaczyńskiego. Kompozycja urbanistyczna tworzy pierzeje wzdłuż ciągów komunikacyjnych od wschodu (ul. Adolfa Nowaczyńskiego) i od północy (ul. Praska), tworząc półotwartą przestrzeń przenikających się, kameralnych wnętrz osiedlowych. Przestrzeń tę oparto na dwóch osiach widokowych, przecinających zespół zabudowy i pozbawiających go klaustrofobii charakterystycznej dla układów zamkniętych. W punktach węzłowych wewnątrz osiedla przewidziano plac z zielenią. Intencją projektanta było, aby zapewnić każdemu mieszkaniu otwarcie widokowe na zieleń.
Od strony ul. Adolfa Nowaczyńskiego, z racji nieatrakcyjnego odcięcia przez istniejący budynek Zgromadzenia Sług Posługujących Ubogim, podjęto próbę uporządkowania pierzei poprzez regularny podział na kwartały. Przy budynku Klubu Mieszkańca, osie widokowe wyznaczają plac wejściowy na osiedle, otwierając się na Park Dębnicki i stanowiąc jednocześnie atrakcyjne przestrzenie dla kawiarni i innej gastronomii, dostępnej także dla gości spoza osiedla. W północnej części działki, od strony istniejącego osiedla mieszkaniowego zaprojektowano wjazd do parkingu podziemnego obsługującego sąsiadujące budynki mieszkaniowe i usługowe. Przestrzeń wewnątrz założenia zorganizowana jest w postaci dwóch podłużnych pasm rekreacyjnych – przebiegającego z północy na południe (oś widokowa łącząca Park Dębnicki z Zakrzówkiem) placu zabaw dla dzieci oraz ze wschodu na zachód (oś widokowa łącząca Rynek Krakowski z Kopcem Kościuszki), zakończonej placem przy pasażu, przestrzeni rekreacyjnej dla młodzieży i dorosłych. Przewidziano tam lokalizację boisk sportowych (siatkówka, badminton, pingpong) oraz przekryte miejsce spotkań przy zachowanej, malowniczej grupie świerków. Pomiędzy budynkami, prócz wspomnianych zgrupowań zieleni wysokiej, przewidziano pasmowe układy niskich drzew ozdobnych.
Projektowane budynki cztero- i pięciokondygnacyjne nawiązują swoją wysokością do sąsiedniej zabudowy. Czytelna forma elewacji osiągnięta została przy użyciu prostych środków wyrazu. Parter wykończony został panelami z drewna sosnowego. Kolejne trzy kondygnacje o prostej, białej elewacji przeplatane są podłużnymi, delikatnie wycofanymi z lica pasmami okien łączonych po kilka międzyokiennymi pasami, także wykończonymi drewnem sosnowym. Wraz z przesuwnymi panelami przeciwsłonecznymi, tworzą one jednolite, horyzontalne pola. Nadaje to elewacji budynków charakterystyczny, dynamiczny rysunek, jednocześnie zmniejszając optycznie wysokość budynków i ich skalę. Ponadczasowa kolorystyka nadaje osiedlu dużej elegancji, wyróżniając ze zdecydowanie na korzyść spośród powszechnych mdłych kolorów. Białym płaszczyznom nadano szlachetniejszy wyraz delikatnymi podziałami tynku, odcinającymi pasy międzyokienne od pasów stropów. Zaprojektowano duże balkony – tak, aby na każdym można było zmieścić stolik z krzesłami. Dzięki zastosowaniu bezmostkowych łączników termoizolacyjnych (typu Halfen czy Schoeck), uniknięto konieczności izolacji termicznej płyt balkonowych i poprawiono parametry termoizolacyjne budynków. Zaprojektowano cienkie, lekkie w odbiorze płyty z barwionego betonu, wykończone delikatną, szklaną balustradą z ramą z płaskowników stalowych. W toku analiz urbanistycznych i architektonicznych zdecydowano wycofać ostatnią kondygnację z lica elewacji. Nadało to zespołowi o wiele bardziej kameralny i przyjazny charakter, a zarazem umożliwiło bardziej optymalne zagospodarowanie działki, zmniejszając niektóre odległości pomiędzy budynkami z 23 do 20,7m. Jednocześnie, pozwoliło zaprojektować apartamenty o wysokim standardzie architektonicznym i przestrzennym. Zaproponowano wykończenie ostatniej kondygnacji panelami sosnowymi. Każdy apartament dysponuje własnym tarasem o powierzchni 30-40 m2. Zmienny obrys ostatniej kondygnacji umożliwił spełnienie dla wszystkich mieszkań warunków przesłaniania i nasłonecznienia. Wykończenie wnętrz przestrzeni wspólnych nawiązuje do elewacji budynków. Wewnątrz klatek schodowych i holi zaprojektowano białe ściany, posadzkę z grafitowego gresu wielkoformatowego i grafitową ślusarkę drzwiową i okienną oraz balustrady. Trzon windowy obłożony jest ceramiczną płytką elewacyjną w kolorze grafitowym a elementy identyfikacji oraz numeracji mieszkań zaproponowano jako wykonane z drewna sosnowego.